শিক্ষণৰ
ফলাফল

সমালোচনামূলক শিক্ষাবিজ্ঞান হৈছে শিক্ষাৰ এক দৰ্শন যিয়ে সমালোচনামূলক চেতনাৰ জাগৰণৰ জৰিয়তে উৎপীড়নৰ পৰা মুক্তিৰ পোষকতা কৰে। ই জোৰ দিয়ে যে সামাজিক ন্যায় আৰু গণতন্ত্ৰৰ বিষয়বোৰ শিক্ষা আৰু শিকাৰ কামৰ সৈতে প্ৰাসংগিক। উদাহৰণ স্বৰূপে, সমালোচনামূলক শিক্ষাবিজ্ঞানৰ সমৰ্থকসকলে বৰ্ণবাদ, যৌনতা আৰু অন্যান্য উৎপীড়নৰ বিৰুদ্ধে যুঁজিবলৈ শিক্ষাদানৰ উপায় বিকশিত কৰিব লাগিব।

মৌলিক নিৰ্মাণবাদ হৈছে জ্ঞানৰ এক তত্ত্ব যি বাস্তৱ, সত্য আৰু মানৱ বুজাবুজিৰ সৈতে সম্পৰ্কিত প্ৰশ্নবোৰৰ প্ৰতি এক ব্যৱহাৰিক দৃষ্টিভংগী প্ৰদান কৰে। এই শব্দটো 1974 চনত আৰ্নষ্ট ভন গ্লেচাৰ্ছফেল্ডৰ দ্বাৰা প্ৰস্তুত কৰা হৈছিল। এই তত্ত্বই ব্যক্তি বা শিক্ষাৰ্থীসকলক পৃথিৱীৰ অৰ্থ বুজাবলৈ আৰু জ্ঞান নিৰ্মাণত কেন্দ্ৰীয় উপাদান হিচাপে স্থান দিয়ে।

সংমিশ্ৰণ শিক্ষণ হৈছে শিকোৱা আৰু শিকাৰ এক নতুন কৌশল। শিকন চিন্তাৰ দ্বাৰা বিকশিত, এই পদ্ধতিটোৱে দুটা বা ততোধিক শিকাৰ উপাদানৰ নমনীয় সংমিশ্ৰণৰ জৰিয়তে শিকাৰ পোষকতা কৰে। আধুনিক শিক্ষাৰ পৰিৱেশে অন্তহীন সুযোগ আৰু সম্ভাৱনা প্ৰদান কৰে। এই শিক্ষণ কৌশলে এই অভাৱ পূৰণ কৰে কিয়নো ই বিভিন্ন গ্ৰেড স্তৰ, সমল ক্ষেত্ৰ, সম্পদৰ উপলব্ধতা, আৰু আন্তঃগাঁথনিৰ সৈতে নমনীয় আৰু খাপ খাব পৰাকৈ সক্ষম।

গেগনেৰ নটা নিৰ্দেশনাৰ ঘটনাৰ ওপৰত ভিত্তি কৰি এজন শিক্ষাৰ্থীৰ মানসিক অৱস্থাৰ সৈতে মিলাবলৈ শিকাৰ হস্তক্ষেপ ৰচনা কৰা। গেগনেৰ নটা নিৰ্দেশনা ঘটনাত শিকাৰ মানসিক পৰিস্থিতিবোৰ সম্বোধন কৰা হয় আৰু কৌশল বিকশিত কৰিবলৈ আৰু নিৰ্দেশনামূলক শ্ৰেণীৰ বাবে কাৰ্যকলাপ সৃষ্টি কৰাৰ বাবে এক ফ্ৰেমৱৰ্ক হিচাপে ব্যৱহাৰ কৰা হয়।

সকলো শিক্ষাৰ্থী পৃথক । তেওঁলোকৰ কেৱল বিভিন্ন শিকাৰ লক্ষ্যই নহয়, কিন্তু পাৰ্থক্যবোৰ তেওঁলোকৰ শক্তি আৰু দুৰ্বলতাবোৰতো পোৱা যায়। কাৰ্যকৰী শিক্ষাৰ বাবে শিক্ষাৰ্থীৰ ব্যক্তিগত প্ৰয়োজনীয়তা পূৰণ কৰিব লাগিব। ইয়াৰ বাবে ব্যক্তিগত হস্তক্ষেপ আৰু সমৰ্থনৰ প্ৰয়োজন যি বিশেষভাৱে প্ৰতিজন শিক্ষাৰ্থীৰ বাবে নিৰ্ধাৰিত। চমুকৈ, ইয়াৰ বাবে শিক্ষণ প্ৰক্ৰিয়াটো শিক্ষক-কেন্দ্ৰিক হোৱাৰ সলনি শিক্ষাকেন্দ্ৰিক হোৱাটো প্ৰয়োজন।

পাৰদৰ্শিতা-আধাৰিত শিক্ষণত, শিক্ষাৰ্থীসকলে জ্ঞান আৰু দক্ষতাৰ নিপুণতা অৰ্জন কৰাৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়ে, পাঠ্যক্ৰমৰ ম্যাদৰ ওপৰত নহয়। ইয়াত, শিক্ষাৰ্থীসকলৰ ওপৰত জ্ঞান আৰোপ কৰা নহয়। শিক্ষাৰ্থীসকলে তেওঁলোকৰ নিজৰ গতি অনুসৰি শিকে যেতিয়ালৈকে তেওঁলোকে কোনো নিৰ্দিষ্ট পাঠ্যক্ৰম বা বিষয়ত এক নিৰ্দিষ্ট পৰিমাণৰ নিপুণতা প্ৰাপ্ত নকৰে আৰু তাৰ পিছতহে তেওঁলোকে পৰৱৰ্তী স্তৰলৈ আগবাঢ়ে। এই পদ্ধতিয়ে নিশ্চিত কৰে যে সকলোৱে এক নিৰ্দিষ্ট স্তৰত উপনীত হয় আৰু বাস্তৱ জীৱনৰ সমস্যা সমাধান কৰিবলৈ সক্ষম।

বহুতো গৱেষকে বিশ্বাস কৰে যে শিক্ষাৰ এক সামাজিক প্ৰসঙ্গ আছে। ইয়াৰ অৰ্থ হৈছে জ্ঞানৰ গঠন আৰু সেয়ে, মানৱ বিকাশ আনৰ সৈতে সমন্বয়ৰ যোগেদি ঘটে। সামাজিক নিৰ্মাণবাদ হৈছে এনে এক তত্ত্ব যি শিক্ষাৰ সহযোগী প্ৰকৃতিৰ ওপৰত জোৰ দিয়ে আৰু ব্যাখ্যা কৰে।

জ্ঞান নিৰ্মাণত বাৰ্তালাপ বা কথোপকথনৰ ভূমিকা ভালদৰে গৱেষণা কৰা হৈছে। এই প্ৰক্ৰিয়াটোত নিৰ্দেশনামূলক ডিজাইন আৰু শিক্ষণ শৈলীৰ সৈতে সম্পৰ্কিত বহুতো তত্ত্ব আৰু মডেল দেখিবলৈ পোৱা গৈছিল। কথোপকথন তত্ত্ব হৈছে এনে এটা তত্ত্ব যিটোৱে বিভিন্ন ধাৰণাৰ বিষয়ে মানুহৰ জ্ঞান আৰু বুজাবুজিৰ বিকাশৰ ক্ষেত্ৰত আদান-প্ৰদানৰ ওপৰত গুৰুত্ব দিয়ে।

1970 ৰ দশকত শিক্ষাবিদ জন হল্টৰ দ্বাৰা "অ-বিদ্যালয়কৰণ" শব্দটো প্ৰস্তুত কৰা হৈছিল। এইটো শিকাৰ এক অনানুষ্ঠানিক শৈলী য'ত শিশুৱে প্ৰাকৃতিক জীৱনৰ অভিজ্ঞতা আৰু দৈনন্দিন কাৰ্যকলাপৰ জৰিয়তে শিকে। স্কুলীয়া শিক্ষা নোহোৱাক ঘৰুৱা শিক্ষাৰ পাঠ্যক্ৰম-মুক্ত ৰূপায়ণ বুলি গণ্য কৰা হয় - শিকাৰ এই পদ্ধতিটোৱে জ্ঞান প্ৰাপ্ত কৰা আৰু দক্ষতা বিকাশৰ প্ৰাথমিক উপায় হিচাপে শিক্ষাৰ্থী-বাছনি কৰা কাৰ্যকলাপবোৰৰ পোষকতা কৰে।

অভিজ্ঞতামূলক শিক্ষা হৈছে এক শিক্ষণ দৰ্শন যিয়ে যুক্তি দিয়ে যে কাৰ্যকৰী শিক্ষাত কিতাপ আৰু টোকা, চক আৰু ডাষ্টাৰ অন্তৰ্ভুক্ত নহয়। ইয়াৰ পৰিৱৰ্তে, শিক্ষাৰ্থীসকলক এনে এটা পৰিৱেশত বাস কৰাৰ প্ৰয়োজন য'ত শিক্ষাৰ্থী আৰু শিক্ষকসকলৰ মাজত বাৰ্তালাপ হয়। ই জ্ঞান নিৰ্মাণ আৰু দক্ষতা বিকাশৰ বাবে বিভিন্ন প্ৰয়োগ-আধাৰিত কাৰ্যকলাপৰ পোষকতা কৰে।

একাধিক বুদ্ধিমত্তা হৈছে এক তত্ত্ব যিয়ে মানুহৰ বুদ্ধিমত্তাৰ নিৰ্দিষ্ট "বুদ্ধিমত্তাৰ পদ্ধতি"ত পৃথকীকৰণৰ প্ৰস্তাৱ দিয়ে। এই তত্ত্ব অনুসৰি, শিক্ষক আৰু গাইডসকলে প্ৰতিজন শিক্ষাৰ্থীৰ বুদ্ধিমত্তাৰ পদ্ধতিৰ বিষয়ে অৱগত হোৱা উচিত। ই শিক্ষকসকলক শিক্ষাৰ্থীসকলৰ বাবে গ্ৰহণযোগ্য কাৰ্যকলাপ বাচনি কৰি তেওঁলোকৰ শিকাৰ অভিজ্ঞতা ভালদৰে ডিজাইন কৰিবলৈ অনুমতি দিয়ে।